گریه نمیکنم نه اینکه سنگم ، گریه غرورمو بهم میزنه
مرد برای هضم دلتنگیاش ، گریه نمیکنه قدم میزنه
گریه نمیکنم نه اینگه خوبم ، نه اینکه دردی نیست نه اینکه شادم
یه اتفاق نصفه نیمه ام که ، یهو میون زندگی اوفتادم
یه ماجرای تلخ نا گزیرم ، یه کهکشونم ولی بی ستاره
یه قهوه که هر چی شکر بریزی ، بازم همون تلخیه ناب و داره
اگه یکی باشه منو بفهمه ، براش غرورمو بهم میزنم
گریه که سهله زیر چتر شونش ، تا آخر دنیا قدم میزنم
شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
می کنم تنها از جاده عبور
دور ماندند ز من آدم ها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ بر آرم از دل :
وای این شب چقدر تاریک است !
خنده ای کو که به دل انگیزم ؟
قطره ای کو که به دریا ریزم ؟
صخره ای کو که بدان آویزم ؟
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم است بر دل
غم من لیک غمی عمناک است
....سهراب سپهری....
"او" نازنین فرشته الهام بخش من
"او" روح و عشق و موهبت آسمانیم
"او" آفتاب هستی و باران رحمتم
"او" آسمان روشن عشق و جوانیم
روزی،
ساعتی،
می خواستم بگویم: "دوستت دارم"
اما اینک فریاد میزنم:
"دوستت دارم"
روزی،
ساعتی،
می خواستم بگویم: "عاشقت هستم"
اما ای امید جان! در آن لحظه ذهن من از فواره ها بالاتر، از زندگی پربارتر و از امید سرشار بود.
حس میکردم که از نگاهم رازم را خوانده باشی
اما اینک بدون تو تنهایی را با تمام ابعادش حس میکنم.
و قطره قطره عشقم را
با تمام وجودم
در یک کلمه می گنجانم و می گویم:
"بدون تو خودم را تنها و بی کس می بینم."
باید فراموشت کنم
چندیست تمرین می کنم
من می توانم ! می شود !
آرام تلقین می کنم
حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....
تا بعد، بهتر می شود ....
فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم
من می پذیرم رفته ای
و بر نمی گردی همین !
خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم
کم کم ز یادم می روی
این روزگار و رسم اوست !
این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین میکنم
